Zdecydowana większość ludności Europy posługuje się językami z rodziny indoeuropejskiej. Jest najbardziej rozpowszechniona przestrzennie, a należącymi do niej językami posługuje się ok. 1/3 ludności świata. Trudno jednak w sposób dokładny podać liczebność użytkowników poszczególnych języków z powodu dość częstej dwujęzyczności, a także z powodu migracji, które powodują, iż osoba posługująca się na co dzień określonym językiem nie traktuje go jako ojczysty. Innym powodem niemożności precyzyjnego ustalenia liczby posługujących się poszczególnymi językami jest zjawisko wypierania pewnych języków przez inne (np. szkockiego przez angielski czy prowansalskiego przez francuski).
Warto wiedzieć, że w skład rodziny języków indoeuropejskich wchodzą następujące grupy językowe:
Grupa języków germańskich – obejmuje między innymi języki duński, norweski, szwedzki, islandzki, niemiecki, niderlandzki, angielski i jidysz; Grupa języków romańskich – obejmuje między innymi język włoski, francuski, hiszpański, portugalski i rumuński; Grupa języków słowiańskich – obejmuje między innymi język rosyjski, ukraiński, białoruski, polski, czeski, słowacki, słoweński, serbski, chorwacki, macedoński i bułgarski. Istnieją jeszcze grupy języków bałtyckich (litewski, łotewski), celtyckich (irlandzki, szkocki, walijski, bretoński), indoirańskich (irański, urdu, hindi) występujące w Iranie, Afganistanie, Pakistanie i północnych Indiach oraz pozostałe, jak np. grecki, albański i ormiański.
Badacze językowi do dziś mają problem z listą języków używanych w Europie. Jest ona trudna do ustalenia, gdyż na przełomie ostatnich lat (a nawet dekad) istnieje tendencja do wyodrębniania nowych języków, dotychczas rozpatrywanych w ramach zróżnicowania dialektalnego. W Polsce przykładem takiego zjawiska jest kwestia odrębności etnolektu śląskiego, czyli odmiany językowej właściwej dla mieszkańców śląska, postrzeganej jako wyznacznik jej tożsamości.
